Ես գիտեմ, որ այս պարգևն ինձ չի տրվել իմ անձի համար, այլ իմ աշխատանքի, կյանքի աշխատանքի, մարդկային հոգու ծանր աշխատանքի և տառապանքի դիմաց, ոչ թե հանուն փառքի ու շահի, այլ մարդկային հոգին ունենալով իբրև նյութ ու դրա հիման վրա ստեղծելու այն, ինչ նախկինում գոյություն չի ունեցել: Դրա համար ընդունում եմ, որ այս մրցանակը հենց ինձ համար է:
Читать далее
Հիմա, երբ նա մեկնել է, ու այլևս չի վերադառնա, անհետացել է, ջնջվել իր կյանքից, ճիշտ այնպես, ասես մեռած լինի, իրեն` Իրենային մնում է միայն զինվել ողջ քաջությամբ, որ որևէ կին կարող է խնդրել Աստծուց, և արմատախիլ անել բոլոր կապերը, որոնցով այդ տարաբախտ սերը կապվել էր իր էությանը: Ինքը միշտ ուժեղ աղջիկ է եղել, այս անգամ էլ չի թուլանա: Читать далее
Մի քանի տարի առաջ Փարիզի Աստվածամոր տաճարը դիտելիս, ավելի ճիշտ` մանրակրկիտ զննելիս, այս գրքի հեղինակը աշտարակներից մեկի խավար մի անկյունում գտավ պատի վրա, ձեռքով փորագրված հետևյալ բառը.
Ինձ դուր են գալիս մարդիկ, որոնք բաբախում են, որոնց հարկ չկա մղել ինչ-որ բանի, որոնց պետք չէ ասել, որ ինչ-որ բան անեն, որովհետև գիտեն, թե ինչ է պետք անել և հենց այդպես էլ անում են: Մարդիկ, որոնք «մշակում են» են իրենց երազանքները, այնքան, մինչև որ այդ երազանքները տիրանում են իրենց իսկ իրականությանը:
… Այդ ես եմ պատասխանատու այն բանի համար, որ հեռանամ նրանից, ինչն ինձ վերք է հասցնում։ Ես եմ պատասխանատու այն բանի համար, որ պաշտպանվեմ նրանցից, ովքեր ինձ վնաս են տալիս։ Ես եմ պատասխանատու այն բանի համար, որ ուշադրություն դարձնեմ նրան, ինչ ինձ հետ կատարվում է և գնահատեմ կատարվող բաների մեջ իմ մասնակցության չափաբաժինը։
20-րդ դարի Մտքի մեծագույն ողջահերձողներից մեկը՝ Պոլ Վալերին, գրող է և միաժամանակ՝ մտածող։
Ժողովրդավար կոչված այդ քաղաքականության մեջ, ըստ Վալերիի, ցնցողն այն է, որ վերջինս բաղադրյալ մեծություն է և մարդկանց մղում է դառնալ ավելի զգայունակ, ավելի հավասար, փոխանակ նրանց հարկադրելու դառնալու ավելի ուժեղ: Լավագույն քաղաքականությունն այն է, որն ուժեղացնում է: Սա՛ է, ըստ նրա, ողջ քաղաքականություն կոչվածի բանալին:
Հայացք ժամանակակից աշխարհին Читать далее
