Չարլզ Բուքովսկի, Դոլլար և քսան ցենտ

Ամենից շատ նա սիրում էր ամառվա վերջին օրերը, չէ աշունը, հա՛, հա՛, լավ հիշեցի, աշունը: Մի խոսքով, լողափին արդեն ցրտել էր: Բայց նա սիրում էր անմիջապես մայրամուտից հետո ոտաբոբիկ քայլել ծովեզրով:Այդ ժամին շարժվող մի շունչ չկար լողափին: Իսկ ջուրը թվում էր պղտոր և գարշահոտ: Միայն ճայերն էին արթուն, նրանք չեն սիրում քնել: Նրանք թռնում էին ուղիղ իր գլխավերևում, կարծես ուզում էին կտցել նրա աչքերը, նրա հոգին, կամ ինչ-որ մնացել էր իր հոգուց:

Կոմիտաս

Աստվա՜ծ իմ 

Սիրո սերմը զատեցիր,

Հրո ջերմը պատեցիր․

Հողին շունչդ փչելով՝

Հոգի կյանքդ կաթեցիր։