Հակոբը վերադարձավ պատերազմի վերջանալուց էլ մի քիչ ուշ՝ 1946-ին։ Սանիտարական գնացքները նրան պտտացրել էին քարուքանդ եղած Եվրոպայում և, վերջապես, մի կերպ կարած-կարկատած տուն հասցրել։ Թոռը իր բացակայության տարիքն ուներ և պապիկին նայում էր որպես նոր աշխարհ եկած ծերուկի։ Ամբողջ օրը հոտոտում էիր իրար, որդին՝ Սիմոնը, իր կաղությունը քայլվածք ոճավորելով, բերեց սեղանին դրեց պատերազմական հաց ու խաղողի չեչի օղի, հայրը՝ մախորկա և խոզի ճարպ, իսկ թոռը՝ Հակոբիկը, տնտղում էր պապի ճամպրուկի անկյունները։ Տան միակ կինը՝ որդու կողակիցը, մեկ դուրսուներս էր անում, մեկ կանգնում էր դռան մեջ և նայում երեք տղամարդու, և կյանքի անվերջանալիությունը ամփոփվում էր այս պահի մեջ։
Читать далее
Լիլիթ Մադոյան 